GALERIA AUTORSKA
21.05.2022, Ponidzie
Łąki Ponidzia, bogate w sezonowe storczyki, tymczasem nie dopisują owadami. Te ostatnie w terenie naprawdę sporadyczne: mało gatunków, pojedyncze osobniki. W zeszłym tygodniu, z motyli dziennych, poza modraszkiem spotkałem samotnego bielinka…
To się jednak zmieni, bo popadało.
Wyjazd był krótki i limitowany. Zdjęcia, standardowo, spacerowe. Skakun, z winiarskich gipsów, z kwietnia.
14 i 15 maja 2022, Ponidzie
Na fotografiach maj kwietny, w dokumentacji spacerowej. Zeszłotygodniowej. Kwitły wtedy storczyk purpurowy i drobnokwiatowy, groszek pannoński, zawilec wielkokwiatowy i inne cuda tutejszych łąk.
Niewiele się tymczasem w fenologii zmienia. Bo sucho?
1 i 2 maja 2022, Ponidzie
Piękny ten chrząszcz (F: Cerambycidae) jest gatunkiem w Polsce bardzo rzadkim, występującym jedynie na izolowanych kserotermicznych stanowiskach Wyżyny Małopolskiej, w tym Ponidzia.
Zarówno osobniki dorosłe jak i larwy pasą się na trawach. Te pierwsze skubią je bliżej nieba strony, zaś larwy podjadają traw korzenie od strony tego drugiego.
Nieliczne stanowiska Dorcadion scopoli są na terenie Polski są mocno izolowane przestrzennie i poddawane silnej antropopresji (otoczenie pól uprawnych i chemia z tym związana, wypalanie nieużytków, eliminacja osobników przez zorientowanych kolekcjonerów, ruch turystyczny w miejscach występowania). Dodatkowo, Dorcadion to nielot. Migracja do siedlisk potencjalnie nadających się do zasiedlenia jest mocno utrudniona, jeśli nie niemożliwa
Tymczasem kilka zdjęć z ostatniej tzw. majówki. Poszukiwania owadów zostały ograniczone do ścieżek i ich obrzeży, bez ingerencji w biotop (nie łaziłem po łąkach, bo but jest duży a koza mała). Zaobserwowałem dwie samiczki, ich zdjęcia poniżej. Na ścieżce trzy rozdeptane osobniki. Wypalano też trawy tej wiosny w części stanowiska. Tym razem nie natknąłem się na kolekcjonerów.
Jaki jest los tego gatunku na Ponidziu? Czas pokaże…
15-16 kwiecień 2022, Ponidzie
Plany względem dokumentowania wczesnowiosennego życia na Łąkach Ponidzia były ambitne, nawet pomimo wewnętrznego poczucia bezsensu procederu w kontekście wojny. Skończyło się na dwóch – piątkowym i sobotnim – spacerach. Z nich też dokumentacja florystyczna. Później zmuszeni byliśmy do przedwczesnego i przedświątecznego powrotu do Katowic.
Fotografie 2, 4, 6 i 9 zostały wykonane w drugiej dekadzie lutego.
Luty 2022, Pińczów
Pstrykałem w tą klawiaturę ponadnormatywnie.
Puste to dzisiaj słowa.
Delete.
Pozostawiam obraz.
2.01.2022, Zbiornik Goczałkowicki, Pszczyna
W sylwestra dzwoni Andrzej, że z Radziem na foty w niedzielę.
– Gdzie? – pytam.
– Gdziekolwiek nad wodę. Będą mgły.
Dwa dni później okazuje się, że jest plan. Ruszamy w mleku, w stronę Gór. Poranek wita nas, gdzieś pomiędzy Wisłami Wielką i Małą, zamgloną panoramą Beskidów i majakiem Tatr. Jak to z bajkami bywa, szybko się kończą. Mgła opada. Cofamy się do Pszczyny, niedzielnie sennej, jeszcze bezludnej, z pustymi parkingami. To dobry początek roku, spędzony w wyśmienitym towarzystwie.
Katowice, przełom X i XI
Delta wycięła nam dwutygodniową dziurę w życiorysie. I dobrze że zabrała tylko tyle, bo mogła więcej. To, co przegapiła , na obrazkach.
2 i 9 października 2021, Ponidzie
Spotykałem modliszkę zwyczajną (Mantis religiosa L) wielokrotnie. W Czechach, na Węgrzech, nad Adriatykiem i Morzem Czarnym, w Polsce na izolowanych stanowiskach Opolszczyzny. Nigdzie nie była tak liczna jak na Ponidziu. Tu można na nią trafić niemal wszędzie, nie tylko na objętych ochroną rezerwatową kserotermicznych pagórkach, lecz również na śródpolnych miedzach czy w środku wsi. Największe wrażenie wciąż robią na mnie samcze loty zwiewne.
Zdjęcia poniżej pochodzą z października, część z ostatniego łikendu, po kilu nocach przymrozku…
trzecia dekada września, Ponidzie
Na kserotermach wciąż, pomimo kapryśnej aury, można obserwować sporo owadów i pajęczaków. Choć o tej porze roku większość muraw już w suszkach, krzyżanowickie łąki, na przekór chyba samym sobie (w sezonie wiosenno-letnim Krzyżanowice, w porównaniu do innych rezerwatów Ponidzia, sprawiają wrażenie ubogich florystycznie), zażółciły się ożotą (Galatella linosyris).
15-20.08.2021, Mikulov, Czech Republic
Pagury kserotermiczne prawie jak na Ponidziu. Skład gatunkowy podobny, choć więcej tu gatunków południowych. Powoduje to, że niektóre nasze mają swoje morawskie odpowiedniki. Pięknie byłoby tu być wiosną, choć nie wiadomo co delta i… omega pokażą.
Ogromną różnicę robi tkanka miejska Mikulova, zdominowana przez Zamek. Natychmiast nasuwa mi się analogia do Pińczowa. Jak wyglądałby teraz, gdyby w XVIII wieku Elżbieta Wielopolska nie zarządziła rozbiórki zamku?
