Niemiec Fotografia

GALERIA AUTORSKA

DOLINA MIERZAWY

by Leave a Comment

07 2024, Ponidzie

Obszar Natura 2000 Dolina Mierzawy zabezpiecza czystą i naturalnie meandrującą rzekę o tej samej nazwie, która jest dopływem Nidy. Oprócz obecności na tym terenie gatunków naturowych, takich jak modraszek telejus, czerwończyk nieparek czy trzepla zielona, torfowisko i sąsiadujące z nim łąki zamieszkuje wiele gatunków ważek. Poniżej kilka z nich, wraz ze zdjęciem siedliska.

Niestety miejsce to nie wygląda już tak pięknie: od początku lipca (czas wykonania fotografii) przybyło eternitu w zagłębieniach terenu, zaś torfowisko z łąkami zostało rozjeżdżone przez ekipę quadowców. Ci ostatni robią też rejzy po Mierzawie…    

 

MOTYLE z LIPCOWEJ ŁĄKI

by Leave a Comment

Lipiec 2024, Ponidzie

Kolejna garść lipcowych motyli ponidziańskich. To najlepszy czas na motyle dzienne, więc na łąkach spory ruch. Wszystkiego nie da się ani zliczyć, ani sfotografować. Przede wszystkim światło nie takie, a i obiekty w tych temperaturach niezbyt szczodre w udostępnianiu swych wdzięków.

Z ciekawostek, moje pierwsze zdjęcie kapustnika. Spory sukces, po niemal dwudziestu latach fotografowania owadów 😉

 

 

CZERWIEC 2024, PONIDZIE

by Leave a Comment

1-15 czerwca 2023, Ponidzie

Ponidzie doświadczać przez cały czerwiec? Brzmi bajkowo, wręcz onirycznie. Zamieszkałbym z aparatem na skraju łąki, z tymi wszystkimi cykadami, fruczakami, jelonkami i kózkami w zasięgu obiektywu. Nawet pod nieustającą presją straży dziennej (bąki, kleszcze, strzyżaki i reszta tej pażernej na juchę bandy) i nocnej (kopruchy)… Chyba się zakochałem (nie mówcie Kasi).

 

ŁĄKI PONIDZIA, lipiec 2023

by Leave a Comment

07.2023, Ponidzie

O lipcu już niemal zapomniałem. Najpierw klasyczna szarpanina początkowourlopowa, czyli zamykanie rozpoczętego, reperowanie obejścia i chaotyczne akcje okołofotograficzne. Potem powrót Piotra z zagranicznych wojaży i dziesięć dni covidowych. Niemiłych a urlopowych. W rezultacie mało było w tym moim lipcu przyrody. Ale teraz zdrowie jest, więc gra i buczy. Sierpień, choć wieje posezonowością robaczaną i zakaprysił pogodowo, też może pozytywnie zaskoczyć. Na to liczę łikendową porą.

Kilka lipcowych zdjęć, gatunków raczej powszechnych, poniżej.

 

NAJMNIEJSZE Z NAJWIĘKSZYCH

by Leave a Comment

06.07.2023, Ponidzie

Telodontyczne samce jelonka rogacza (Lucanus cervus) to największe europejskie chrząszcze, osiągające według danych literaturowych ponad 8 cm. To ikonograficzny archetyp, z dużym porożem i głową. Są też i takie samce jelonka, które nie inwestują w atrybuty męskości, a ich głowa i poroże stanowią mniejszy udział w ogólnej długości ciała. Ta forma to tzw. amphiodont. Podział ten, jak wiele w nauce, jest sztuczny. Wiele jest form pośrednich pomiędzy Goliatami i Dawidami. Jeśli chodzi o płeć piękną, jej przedstawicielki nie bywają klasyfikowane pod względem morfotypu. Pewnie dlatego, że proporcje ciał samic nie zmieniają się znacząco wraz ze zmianą rozmiaru ciała.

Zgodnie z literaturą przedmiotu, telodonty dominują na północy zasięgu gatunku (w tym w Polsce), zaś małe samce na południu Europy. Tak też to widziałem do niedawna i ja. Tu i tam, szczególnie kilkanaście lat temu. Wszystko jednak płynie… Kiedyś mały samiec jelonka był na Ponidziu rarytasem. Większość z nich stanowiły telodonty, bardzo rzadko poniżej 6 cm, z głową i żuwaczkami przekraczającymi 1/3 całkowitej długości ciała. W tym roku najczęściej widywałem samce o długości ciała 5-6 cm, z niezbyt imponującym porożem. Dużych telodontów (7-8+ cm) było zdecydowanie mniej pod względem liczebności. Przybyło jednak samców poniżej 5 cm. To już nie jeden na kilkanaście samców, na gromadzącym wiele osobników wycieku soku z dębu, lecz kilka. Na pierwszej fotografii taki właśnie mały chłopiec z maleńką, na warunki krajowe, samicą długości ok. 2 cm. Na zdjęciu drugim najmniejszy samiec jelonka, jakiego miałem okazję spotkać (poniżej 2 cm), z południa Europy. Na zdjęciu ostatnim rosły telodont z Ponidzia.      

Nie wiadomo jakie są przyczyny zjawiska. Może chodzić o zmiany klimatyczne (od roku 2018 przeważają temperatury znane z południa Europy, sprzyjające krótszemu cyklowi rozwojowemu),  rodzaj preferowanego substratu pokarmowego (na Ponidziu, poza dębem, larwy rozwijają się na jesionie), czy dobór naturalny (małe samce są skuteczniejsze w zapładnianiu). Może warto to sprawdzić, bo jelonek wydaje się dobrym gatunkiem, np. jako bioindykator.

 

ŁĄKI PONIDZIA, 04.2023

by Leave a Comment

8-10 kwietnia 2023, Ponidzie

Wielkanocne łąki Ponidzia obfitują we wczesnowiosenne miłki. W lasach kwitnie kokorycz, pewnie kilku gatunków, anemony i niedobitki sasanek. Co do robali, trafiłem na wywrócony pień dębu z licznymi żerowiskami jelonka rogacza, obecnymi w strefie korzeniowej. Przyroda jednak, względem innych lat, dopiero się budzi.

Tym, czego w lasach i na łąkach naprawdę obecnie sporo, są śmieci. Żeby sfotografować pozbawione ich rozlewiska Mierzawy musiałem się nałazić. Z kolei pokazanie landszaftu black&white w kolorze groziłoby upstrzeniem kadru niebieskimi plamami od-PET-owymi.

Prawdziwym problemem dla przyrody jest pozostawienie takiej butelki w lesie. Prędzej czy później trafia do niej stworzenie, które nie jest w stanie wydostać się i ginie. Zapach rozkładu wabi kolejne ofiary plastiku, padlinożerców i drapieżniki, które podzielają los protagonisty. Półtoralitrowa butelka, którą odnalazłem w jednym z rezerwatów Ponidzia, była wypełniona do połowy ich szczątkami. Należały głównie do chrząszczy z rodzin biegaczowatych, omarlicowatych i kusakowatych. Setki osobników i dziesiątki gatunków… Tylko z rodzaju biegacz (Carabus sp.) naliczyłem ich pięć.

Wiem, wiem. Temat był już wielokrotnie wałkowany. Wciąż jest jednak aktualny, co zmusza do reakcji. Zbliża się Dzień Ziemi. Może do dobry pretekst do usunięcia takich pułapek z pobliskich lasów. Koniecznie w gronie dzieci, bo One są naszą przyszłością.